aldığında Stockholm'de okumuştu "Babasının Bavulu"nu.
Benim babam sık seyahat eden bir kimse değildi.
O nedenle özel bir bavulu yoktu anlatılacak.,,
Babam, uzun yıllar memurluk yapmıştı.
Küçük bir sandığı vardı.
İçinde tapular, senetler filan olmayan.
Pahada hafif, anıda ağır birçok evrakla dolu...
Biz çocukları nedense çok severdik o sandığın açılmasını.
Önce minik, paslı anahtarı saklandığı yerden alınırdı.
Sonra, özenle açılırdı beyaz ahşap sandık.
İçindekiler birer birer çıkartılırdı.
Anıları bir bir anlatılır, sonra da kapatılırdı.
Belki birkaç yıl sonra tekrar açılmak üzere...
Neler yoktu ki sandıkta.
Tüm çocuklarının doğum günlerinin saati ve dakikası ile
arka sayfasına kaydedilmiş olduğu bir Kuran-ı kerim.
Memurluk yaptığı yerlerin günü gününe kaydedildiği eski bir defter.
Birkaç güzel kokulu eski kalıp sabun.
Bir sürü incık-boncuk.
Faber marka bir kutu içinde duran
kurşun kalem ve renkli kalemler.
Birkaç tane sabit kalem.
Memurken kullandığı kalın bir dolmakalem.
Bir çift cam mürekkep hokkası.
8-10 tane siyah renkli karbon kopya kağıdı.
Arapça kadranlı Omega marka köstekli bir saat.
Tedavülden kalkmış kağıt paralar.
Cumhuriyet döneminden birkaç gümüş Lira.
Birkaç tane pul koleksiyonu defteri.
Zarf içerisinde muhafaza edilmiş siyah-beyaz kent kartpostalları.
Yine zarfları içerisinde bir tutam mektup demeti.
İçi aile fotoğrafları ile dolu iki fotoğraf albümü.
Ve en dipte babamın Sinop Halkevinde bir temsilde oynarken çekilmiş fotoğrsfı.
Kalın bir kartona yapıştırılmıştı bu resim.
Büyük boy ve siyah beyaz'dı.
Babamı sahnede boylu boyunca yatarken gösteriyordu.
Parmağının ucuna saplanmış bir bıçak vardı.
Oyun icabı öldürülmüş olmalıydı.
Başında da bir sürü adam heyecanla ona bakardı...
Sinop Halkevinde oynadığı temsilden geriye kalan bu
tek kanıtı eline alır, övünerek bizlere anlatırdı.
Bizler de babamızın bu artistliği ile eğlenir,
gırgırımızı geçerdik.
Zaman hızla geçti.
Önce babamızı kaybettik.
Sonra da annemiz aramızdan ayrıldı.
Ölümler, taşınmalar derken evdeki malzemelerin çoğu dağıldı.
Babamın sandığı ne oldu bilen yok...
Sandığın içindekiler güzel birer anı olarak sadece hafızalarımızda kaldı.
Geçen hafta bir gelişme oldu.
Değerli dostum Baki Sarısakal İstanbu'da araştırmalar yapıyordu.
Sinop Halkevi ile ilgili bir gazete haberini iletti.
Ekte de bir fotoğraf vardı.
Babamın sandığını açtığında bizlere gösterdiği fotoğraf.
Tabii ki sandıktaki fotoğraf kadar net ve güzel değil.
Klişeye işlenmiş, o dönemin baskı imkanlarıyla basılmış.
Ama ayni fotoğraf...
Çocukluğumuzda gördüğümüz
ve her gördüğümüzde de güldüğümüz aynı resim.
Babam ahşap zeminde upuzun ve hareketsiz yatıyor.
Başında da özenli kostümleriyle birkaç kişi...
Fotoğrafa yeniden kavuşmuştum.
Çok isterdim onun yanımda olup,
o resmi tekrar anlatmasını...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder