BİR GEZİ HİKAYESİ...

   Birbirini çok iyi tanımayan altı kişiydi.

   Bir mecliste bir araya gelmişlerdi.

   Hepsi memleketin farklı şehirlerindendi.

   Birinin doğduğu memleketi öbürleri görmemişti.

   Çaylar içildi, kurabiyeler yenildi.

   Güzel sohbetler edildi.

   Birbirlerini çok sevmişlerdi.

   Hadi hep birlikte görmediğimiz şehirlere gidip, gezelim denildi.

   Öneri çok büyük kabul gördü.

   Ortak para toplandı, bir minibüs satın alındı.

   Yolculuk bu minibüsle yapılacaktı...

   Yolculuk uzun sürecekti.

   Ne yapalım, ne edelim denildi ve şu karara varıldı.

   Her iki ayda bir farklı bir şehre gidilecekti.

   O şehre gidilirken arabayı oralı olan kullanacaktı.

   Gidilen şehir gezilecek, yemekleri tadılacaktı.

   Masraflar Alman usulü ortaklaşa karşılanacaktı.

   Gezi biterken de aralarında bir seçim yapılacaktı.

   Herkesin kabul edeceği bir kişi sonunda şoför olacaktı.

   Şoför seçilen kişi de beş yıl diğer şehirleri gezdirecekti.

   Sonra da başka bir şoför beş yıl arabayı idare edecekti...

   

   Vira bismillah dediler yola çıktılar.

   Önce Tunceli'ye gidildi.

   Ovacık, Munzur dağına çıkıldı, Hozat gezildi.

   Işgın yenildi, Döğme Çorbası içildi.

   Sonra Sivas'a geçildi.  

   Divriği görüldü, Kangal köpekleri sevildi.

   Madımak aşı yenildi, Peskütan Çorbası içildi.

   Ankara'ya gelindi.

   Anıt Kabir ziyaret edildi, TBMM gezildi.

   Beypazarı kurusu yenilip, havuç suyu içildi.

   Oradan Afyonkarahisar'a geçildi.

   Kalesine çıkıldı, Anafartalar gezildi.

   Sucuğu tadıldı, Afyon lokumu yenildi.

   Oradan Konya'ya gelindi.

   Mevlana türbesi ziyaret edildi.

   Etli ekmeği keyifle midelere indirildi.

   Sonra İzmit'e gelindi.

   Sapanca gölünde dinlenildi.

   Kartepe'ye çıkıldı, Pişmaniye yenildi...

   

   Tam bir yıl geride kalmıştı.

   Pek güzel anlaşmışlardı.

   Hiç bir sorun çıkmamıştı.

   İyiden iyiye dost olmuşlardı.

   Gezdikleri-gördükleri muhteşemdi.

   Yedikleri-içtikleri birdi.

   Birbirini çok sevmişlerdi.

   Gezinin de sonuna gelinmişti...

   

   Hiç kimse bu güzel gezi bitsin istemiyordu.

   Daha ülkenin gezilecek çok şehri vardı.

   Önceden anlaşmışlardı.

   Bundan sonra beş yıl boyunca arabayı. 

   Bundan böyle aralarından birisi kullanacaktı...

   

   Pişmaniyeler yenilmiş, kahveler içilmişti.

   Karar aşamasına gelinmişti.

   İzmit'li olan daha önceden şoför olmayacağını belirtmişti.

   "Ben muavin olurum" demişti.

   "Muavinlik bana yeter" diye söylemişti. 

   Diğer dördü "Dersimli yaşlı" demişlerdi.

   "Şoförümüz o olsun" diye karar vermişti.

   "Yaşına hürmeten, o sürsün" istemişlerdi.

   İzmit'li ise birden fikir değiştirdi.

   Aniden "Dersimli olmaz" dedi.

   "Peki, neden" diye sual edildi..

   "Ankara ve İstanbul'da benim tanıdıklarım var" dedi.

   "Bunlar şoför değiller ama" diye ekledi.

   "Motordan iyi anlarlar" diye diretti.

   Dersimli ise "onlar benim evlatlarım" dedi.

   "İyi, hoş da onların ehliyetleri yok" diye ekledi.

   İzmit'li "Nuh dedi Peygamber demedi".

   "Dersimli şoför olursa ben binmem" diye söyledi.

   Minibüsten indi.

   "Sizinle devam edilmez" dedi.

   "Ne haliniz varsa görün" dedi.

   Güzel bir gezi hikayesi de burada bitti...

   Onlar eremedi muradına.

   Başkaları çıkar kerevetine...

                               Dr. Yücel Tanyeri

   

    (NOT: bu yazı 5 Mart 2023 Pazar akşamı yazılmıştır)

     Politikada dün dündür, bugün de bugün...