FÜSUN...

Füsun, Arapça kökenli bir kelime. 

“Efsun” kelimesinden kaynaklanıyor. 

Bu da “büyülü, sihirli” anlamını taşıyor. 

Gerçekten de “büyüleyici, ışıltılı” bir arkadaşımızdı Füsun. 

Hacettepe’den 40 yıllık arkadaşımdı. 

 Acı bir kahve bile 40 yıl hatırlanırken, bizler onu hep sevgisiyle ve güler yüzüyle hatırladık. 

 Altında ezilirdiniz onun sevgisinin ve de güler yüzünün… 

Gülmeyi sevdiği kadar şiiri de, öğretmeyi de çok severdi Füsun. 

Şairin dediği gibi; Bilim gitmeliydi, bilenden bilmeyene Ve varlıklı olmalıydı bilen Karanlığı delen ışıklar gibi Hep gülmeliydi öğreten… 

Zaten öyle birisiydi Füsun. 

Gülümseme hiçbir zaman eksilmezdi yüzünden. 

Öğretmeyi sevdiği kadar, yemek yapmayı da yemek yemeyi de çok severdi.

Örneğin ona bir kap yemek yap deseniz olaylar şöyle gelişirdi : 

Önce, masmavi bir gökyüzü altında "güleryüz"le işe başlardı. 

Hiç kuşkusuz pembe bir tencere seçerdi. 

Bu tencerenin alt kısmını çiçeklerle doldurur, rengârenk sebzeleri içine atardı. 

Bir bardak dolusu gülümseme koyardı. 

İrice bir parça coşkunluk alıp, kocaman bir kap da dostluk ilave ederdi. 

Bir tutam yumuşaklık, bir bölüm sürpriz, bir kaşık ümit, bir büyük yardımlaşma, 

bir kısım alçak gönüllülük’le bunları çırpardı. 

Kendi sıcaklığı ile bunları eritir, bir tutam da güzellik serpiştirirdi. 

Tüm bunları kuvvetlendirmek için bir çorba kaşığı güven eklerdi. 

Bir ölçü inanç, iki ölçü aklıselim ve bol miktarda hoşgörü’ü katar ve bolca sevgi ile karıştırırdı. 

İki kaşık gülücük, bir kaşık sabır ve çokça da övgü ilâve ederdi. 

Bunları şevkle karıştırır, bir müzik eşliğinde pişirir ve şükranla tatlandırır, soğuduktan sonra üzerine bol şiir sosu dökerdi. 

Bunun üzerine bir avuç iyilik ve kalın bir tabaka neşe sürer ve güler yüzüyle dostlarına, sevdiklerine servis yapardı...

Böyle bir arkadaş, böyle bir dosttu Füsun. 

Bedri Rahmi Eyüpoğlu, sanki onu anlatmıştı şiirinde :

İnsan dediğin bir buğday tarlası gibi olmalı 

Esti mi rüzgâr, bir değil milyonlar için esmeli 

Bir tek meyve veren dalı, kesmeli 

İnsan dediğin derya misali 

Üstünde milyonlarca dalga, 

İçinde kıyametler kopmalı. 

İnsan dediğin derya misali 

Uçsuz bucaksız olmalı. 

Çok özleyeceğiz onu…

 

.