PİLOT ALİ DALGIÇ...

Talya Oteli'nin olduğu yerdeydi.

1900'lerde arazisi.

Ve de bahçevanlıkla geçinirdi.

Antalya'lı Ahmet Çavuş ve Eşi...

1915'te bir oğulları oldu.

Adını Ali koydular.

Ali büyüdü, okudu.

Çiftçilik yapmak istemiyordu...

Ali gitti İstanbul'a.

Kaydoldu Askeri Makinist Okulu'na.

Okulda birinci olunca da.

Alındı Pilot Okulu'na...

1935'de Pilot oldu, brövesini aldı.

Ve yıllarca görev yaptı.

Merzifon, Eskişehir'de.

Afyon ve Kayseri'de...

Uçuş Öğretmenliği yaptı önce..

Oldukça uzunca bir süre.

Cumhuriyet kutlamalarındaki uçuşu ile.

Gurur duydu 10. yılda, 1933 senesinde...

1937'de.

Bu kez de.

Gönderildi göreve.

Dersim hareketinde...

Devlet Hava Yollarına.

Yani DHY'ye.

Pilot olarak girdi.

1953 senesinde...

3 yıl sonra.

1956 yılında.

DHY dönüştü.

THY Anonim Ortaklığı'na...

Uzun yıllar uçtu THY'de.

C-47'lerde.

Dakota tayyareleriyle.

10 bin saatin üzerinde...

Havadan.

Avucunun içi gibi.

Bilmekteydi.

Anadolu'nun her bir köşesini...

THY'ye Pilot Eğitimi yaptıran.

PAN-AM tarafından.

4 saatlik bir eğitimden sonra.

Geçti başka uçaklara...

İngiltere'ye gitti.

Eğitimini geliştirdi.

4 motorlu Heron uçaklarıyla.

Uçmayı öğrendi...

Sonra da sırasıyla.

F-27, F-28.

Ve DC-9 uçaklarıyla.

Başladı uçmaya...

Devlet erkânı.

Ve Hükümet büyüklerinin.

Seyahatlerinde.

Arzu edilen Kaptan Pilot'tu...

Meslek yaşamında disiplinliydi.

Olağanüstü titizdi.

Her uçuş öncesinde.

Hazırlanırdı bir sporcu heyecanı ile...

Ali Dalgıç, 43 yıl Pilotluk yaptı.

30 bin saatin üzerinde uçtu.

Hiç bir kaza-kırım olayı.

Yaşamadı...

1973 yılında THY'dan.

Görkemli bir törenle ayrıldı.

Emekli olduğunda.

Dünyada en çok uçan 4. Pilot ünvanı vardı...

Türkiye'nin ilk Bröveli Pilotlarından.

Ali Uçal 2008 yılında.

93 yaşında.

Vefat etti Antalya'da...

Yenimahalle'den Lise arkadaşımız.

Uçal Dalgıç, Ali Kaptan'ın oğluydu.

Uçal da Yöneticilik yapmıştı THY'da.

Uzun yıllar boyunca...

Pilot Ali Dalgıç Fotoğrafları:

https://photos.google.com/share/AF1QipMr0eu5Cml7rsx6Pwu48foN-bMOgAqxO127QpL27KPJE9JXKXPj5iFBE1xMLbWRbw/photo/AF1QipMRCls-er1nno7V1TcW9wUDzT42uQI3V4KXqcRM?key=S1pQUkwzMmY1Qk5DN0NQWWQ0cDNtSnNFczJBWU5R

.

CANDOSTLARLA MUDANYA'DA...

Ankara Yenimahalle'liydiler.
Mustafa Kemal Lisesi'ni bitirdiler.
50 yılı aşkın bir sürenin ardından.
Mudanya'da tekrar bir araya geldiler...

Barışın ve kardeşliğin.
Başkentiydi Mudanya.
1922 yılında.
Barış Antlaşması imzalanmıştı burada...

1918 senesinde.
Mondros Mütarekesi ile.
İtilâf Devletleri gelmişti.
Memleketimizi işgal etmişti...

"Geldikleri gibi giderler" denmişti.
Aradan dört yıl geçmişti.
1922'de Mudanya Mütarekesi ile.
Geldikleri gibi gitmişlerdi...

Yenimahalle'li.
Mustafa Kemal Lise'li.
28 talebe bir aradaydı Mudanya'da.
Bu hafta sonunda...

Montania Otel'de konaklandı.
Önce Mudanya gezildi.
Sıkı tartışmaların yapıldığı.
Mütareke Binası ziyaret edildi...

Güzelyalı Limanında.
Turan Emeksiz vapurunda.
Akşam yemeği yenildi.
Hasret giderildi...

Ertesi gün.
Tirilye'ye gidildi.
Hep birlikte.
Güzel bir gün geçirildi...

Akşam yemeği.
Montania Otel'in bahçesinde yenildi.
Deniz kıyısında sohbet edildi.
Hasret giderildi...

İki gün çok kısa geçti.
Pazar sabahı kuşluk vaktiydi.
Kucaklaşıldı, öpüşüldü.
Dostlara bir bir veda edildi...

Bizler de Mustafa Kemal'li olarak.
Mudanya'da bir araya geldik.
Hür ve bağımsız olarak.
Dilediğimiz gibi gezdik, eğlendik...

Eğer bu topraklarda.
Dilediğimiz gibi toplanabiliyor.
Bir araya gelebiliyorsak.
Gezip, eğlenebiliyorsak...

Bizleri bu günlere getiren.
Mustafa Kemal Atatürk'e de.
Kurtuluş Savaşı'mızın tüm.
Komutan, Subay ve Erlerine de...

Mudanya'dan.
Bu anlamlı yöreden.
Onlara içten sevgilerimiz.
Sonsuz saygı ve minnetlerimizle...

Şüphesiz onların büyük gayret.
Acı, yokluk, emekleriyle.
Fedakarlık ve gayretleriyle.
Gelmişizdir bu günlere...


Mudanya birlikteliği fotoğrafları:
https://photos.google.com/share/AF1QipODMK4rIkP7mV4_rL_I8yfvyXfF2NEeZljE1GOgIMS7ZP9TD-VfkEJwcMqoRWS8XA/photo/AF1QipNXy-FG8b9yAXNoaA9kx4rZr6ytnBm8atTbc7Ia?key=OGFNY1l0ZWpobmJqZW85Ty1CWUhMWlpHdTNLNFd3

.

YAŞAYAN TANRIÇAYLA...

İster inanın, ister inanmayın ama.

Küçük bir Tanrıça.

Yaşıyor Kathmandu'da.

Kumari Ghar denilen bir Saray'da...

Kumari deniliyor.

Bu Tanrıça'ya.

Sanskritçe Kumaraya'dan geliyor.

Ki bu da "bakire" anlamında...

900 milyon Hindu.

Ve 400 milyon Budist tarafından.

Kutsal kabul ediliyor.

Yaşayan Tanrıça...

2-3 yaşındaki.

Kızlar arasından. 

Özenle seçiliyor.

Kumari denilen bu Tanrıça...

Kız çocuk ailesinden alınıyor.

Çeşitli testlerden geçiriliyor.

Kutsal bir Tanrıça olduğu öğretiliyor.

Zamanı gelince de Tanrıça ilan ediliyor...

İlk genç kızlığına kadar.

Tanrıça olarak kalıyor.

12-13 yaşında bir genç kız olduğunda da.

Tanrıçalığı sonlanıyor...

Kumari, Kathmandu'da.

Kalıyor üç katlı ahşap bir Sarayda.

Günde bir kez ve ancak bir dakika.

Bir pencereden görünüyor Saray'ın avlusuna...

Kumari, yılda birkaç kez.

Özel seremoniler için sarayından çıkartılıyor.

Ayakları asla yere basmıyor.

Hep kucakta veya sırtta taşınıyor...

Hep kırmızı giydiriliyor.

Özel gücünün göstergesi olarak.

Gözleri abartılı boyanıyor.

Ve asla ayakkabı giymiyor...

Her isteği yerine getirilen.

Ailesi ile ancak 1-2 kez görüştürülen.

Bu yaşayan Tanrıça'yla.

Biz de beraber olduk bir dakikalığına...

Sarayının avlusunda.

Bir dakikalık zamanda.

Fotoğraf çekmek yasak aslında.

Sessiz kalınıyor ve size şöyle bir bakıyor Tanrıça...

İnanıştır, pek karışılmaz haliyle.

Ama benim tüm merakım.

Bu çocukların Tanrıçalıkları sona erdiğinde.

Psikolojilerinin nasıl etkilendiğinde... 

Kumari Sarayı fotoğraflarım:

https://picasaweb.google.com/105371707000908378020/6282797259429830001#6282797256852864210

.

MAÇ'TAN ACİL SERVİS'E...

30 yıl kadar önceydi.

Samsun'a geleli 4-5 yıl olmuştu.

Yeni bir Fakülteydik.

Küçük bir Hastanedeydik...

Göğüs Hastalıkları Hastanesi'nin.

O da küçük bir bölümünü.

Kullanıyorduk.

O dönemlerde...

Hastanemiz küçüktü.

Ama yürekler büyüktü.

Gençtik, canla-başla çalışırdık.

Bir şeyler yapmaya uğraşırdık...

Samsun'da zaman zaman aramızda.
Maç yapardık yeni tanıştığımız meslektaşlarımızla.
Eczacılarla,  Devlet Hastanesi veya 

Sigorta Doktorlarıyla.
Kapalı Spor Salonu'nda...

Yine böyle akşamda.
1985 yılı 8 Mayıs'ında.

Çıkmıştık Eczacılarla.

İddialı bir futbol maçına...

Tribünler doluydu.

Stajyerlerimizle, hemşirelerimizle.

Oynamayan Hekimlerimizle. 

Asistanlarımız ve 

Öğretim Görevlilerimizle...

Maç başlamıştı 18.00'de.

Sıkı bir maç oluyordu ilk devrede.

Ben görevliydim kalede.

İzliyordum maçı heyecan içinde...

Arkamdan heyecanlı bir ses işittim.

"Doktor yok mu, Doktor yok mu" diye.

Yanıtladım "ben Doktorum, ne var" diye.

"Abi, kaza olmuş yaralılar var" dedi.
Bir Polis titreyen sesiyle...

1985'lerde.

Bırakın cep telefonunu.

Manyetolu bir telefona bile.

Sahip olmak bir ayrıcalıktı o dönemlerde...

Kısaca konuştum bu Polisle.

Vezirköprü'de kaza olmuş.

Yaralılar Samsun'a getiriliyormuş.

Doktorların maçta olduğu söylenmiş...

Hemen hakeme koştum.

Durumu bildirdim.

Maçı  hemen durdurduk.

Anons yaptırdık.

Kazayı seyircilerimize duyurduk...

Atladık Renault Toros 12'lere.

Ya da Murat 124'lerimize.

Hekim, Asistan, Stajyer ve 

Hemşirelerimizle.

Aceleyle gittik üzerimizde 

Formalarla Hastanemize...

Hızla organize olduk.
Kimin ne yapacağını kararlaştırdık.
Geldi 36 yaralı biraz sonra.
Vezirköprü'den bir kamyon kasasında...

Her kes ayrı bir koldan.
Başlandı yaralılara yardıma.
Durumlar saptandı, acil olanlar ayrıldı.
Diğerlerine hızla mayileri takıldı...

İnanılmaz bir gayretle.
Tüm Hekimlerimizle.
Hemşirelerimizle ve 

Öğrencilerimizle.
Harp Cerrahisi yapıyorduk sedyelerde

Koridorda, yerlerde...

Uğraştık, didindik gece yarılarına kadar.
Hiç zayiat vermemiştik.
Gerekenleri hemen ameliyata almış.
Diğerlerini de bir şekilde yatırmıştık...

Hiç unutamam.
Personelin o günkü halini.
Yürekten çalışmasını, birlikte emeğini.
Yokluk içinde bile nasıl heyecanla görev yaptığını...

Maç kaç kaçtı.
Gol atılmış mıydı.
Ben gol yemiş miydim.
Emin olun halâ hatırlamıyorum...

Ama o günkü çalışmamız.
Heyecanla yaralılara bakmamız.
Tam bir birlik içinde.
Mücadelemiz halâ belleğimde...

Kaza büyüktü.
13 kişi ölmüştü.
Acil Servisi olmayan küçük bir Hastanede.
Çaba göstermiştik amatörce...

Ancak yararı da oldu bu olayın.
O dönemde Sağlık Bakanı Mehmet Aydın'dı.
Samsun-Çarşambalıydı.
Kaza ile ilgilenmiş, bilgiler almıştı...

Bu olaydan sonra.
Onun gayretleriyle.
Önce Alo 112 hattı oluşturuldu.
Zamanla hastanelere Acil Servis kavramı gelişti...

Artık bakımları yapılabiliyor günümüzde.
Acil hastalar donanımlı Acil Servislerde.
Hatta nakledilebiliyorlar günümüzde gerekirse.
Bu hastalar helikopterlerle bile...

.